Η βιβλιοθήκη του Εργαστηρίου Ανατομίας
O Καθηγητής Θέσπις Δημητρίου αγάπησε την Ανατομία μέχρι το τέλος της ζωής του.
Φοιτητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ενταγμένος στο Ανατομείο ως υποβοηθός του Νικόλαου Κανδρεβιώτη, Καθηγητή Ανατομίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το 1971, δεν απομακρύνθηκε ποτέ, ούτε στιγμή, από τη μεγάλη του αγάπη, το Εργαστήριο Ανατομίας.
Με μόνο μία εξαίρεση: τη χρονιά του 1974 που έφυγε εθελοντής να πολεμήσει στην πολύπαθη Κύπρο, την πατρίδα του, την άλλη μεγάλη του παντοτινή αγάπη, από την οποία έφυγε για να σπουδάσει και δεν επέστρεψε ποτέ, καθώς η επάρατος τον χτύπησε νωρίς, σε ενεργό δράση Καθηγητή και Διευθυντή του Εργαστηρίου Ανατομίας του Ιατρικού Τμήματος του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Το έτος 1975, φοιτητής Ιατρικής ων, διορίστηκε σε θέση παρασκευαστή (σημερινό ΕΤΕΠ) στο Εργαστήριο Ανατομίας του Αριστοτελείου, όπου υπήρξε μαθητής, βοηθός και στη συνέχεια συνεργάτης των Καθηγητών Μάριου Πολυζώνη και Πέτρου Καφαντάρη, με τους οποίους ανέπτυξε στα χρόνια που ακολούθησαν σχέσεις αμέριστης εκτίμησης, φιλίας και αγάπης. Η εργατικότητα, η συνέπεια, η συνεργασιμότητα, το ήθος και η ακαδημαϊκότητα της συμπεριφοράς του απέσπασαν εύφημες μνείες τόσο από τους προϊσταμένους, όσο και από τους υφισταμένους του, οι οποίες προανήγγειλαν, αλλά και τον συνόδευσαν στην περαιτέρω πανεπιστημιακή ανέλιξή του.
Καρπός αυτής της πολύτιμης συνεργασίας ήταν η διεύρυνση των γνώσεων του προς το νεότευκτο τότε για τα ελληνικά δεδομένα γνωστικό αντικείμενο της Ηλεκτρονικής Μικροσκοπίας, πεδίο στο οποίο ανέδειξε τις δυνατότητές του σε διεθνές επίπεδο και στον ύψιστο βαθμό (αλλά όσοι τον γνώρισαν ξέρουν πως σε όλα όσα καταπιανόταν ο Καθηγητής Δημητρίου επεδείκνυε πάθος και αφοσίωση στον ύψιστο βαθμό).
Η ευφυία, η οξυδέρκεια και η φιλοπονία του απέδωσαν καρπούς με την ολοκλήρωση της διατριβής του το 1982, η οποία εκπονήθηκε σε επίπεδο Ηλεκτρονικού Μικροσκοπίου, πεδίο ερεύνης στο οποίο συνέχισε να εντρυφεί για πολλά χρόνια της πανεπιστημιακής του πορείας και το οποίο απέδωσε μνημειώδεις ερευνητικούς καρπούς.
Στο Ανατομείο του Αριστοτελείου παρέμεινε συνεργαζόμενος αρμονικά με σπουδαίους συναδέλφους του επί 15 έτη μέχρι το 1988, όπου τον κέρδισε ένας νέος μεγάλος ευγενής στόχος: το νεοϊδρυθέν Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και η θεμελίωση, στήριξη και ολοκλήρωση της νέας Ιατρικής Σχολής του στην Αλεξανδρούπολη.
Ο στόχος αυτός, που ξεκίνησε με την εκλογή του στη θέση του Καθηγητή Ανατομίας το Δεκέμβριο του 1988 στο ΔΠΘ, ήταν εκείνος για τον οποίο καμάρωνε περισσότερο, κι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε ήδη επιτύχει τόσα πολλά, σε όλους τους τομείς, σε τόσο νεαρή ηλικία. Με τη δική του άοκνη προσπάθεια, τις συνεχείς του παραινέσεις, επεμβάσεις και δράσεις έγινε εφικτή η ολοκλήρωση του Προγράμματος Σπουδών στην Ιατρική Σχολή του Δημοκριτείου στην πόλη της Αλεξανδρούπολης.
Και το πέτυχε αυτό, εγκαθιστώντας το Εργαστήριο Ανατομίας το 1989 στις σεμνές και ταπεινές σε έκταση, αλλά πολύτιμες για την εποχή, εγκαταστάσεις που του παρεχώρησε η Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως δίπλα στον ναό του Αγίου Νεκταρίου, όπου ίδρυσε και λειτούργησε το Εργαστήριο Ανατομίας και όπου απέδειξε ότι η Αλεξανδρούπολη μπορούσε να ανακαλέσει στον τόπο της τα τρία πρώτα έτη σπουδών της Ιατρικής που φιλοξενούνταν στη Θεσσαλονίκη και να αυτονομηθεί από το Αριστοτέλειο, να επιτελέσει πλήρως το έργο της στην εκπαίδευση των φοιτητών, να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να σταθεί αντάξια των υπολοίπων Ιατρικών Σχολών της χώρας.
Η μετεγκατάσταση του Ανατομείου στα κτίρια Προκλινικών πίσω από το Παλαιό Νοσοκομείο στην οδό Δήμητρας, το 1991, ήταν γιορτή για το Εργαστήριο Ανατομίας, αλλά και για τα άλλα προκλινικά εργαστήρια της Ιατρικής, που έβρισκαν επιτέλους στέγη και μπορούσαν πλέον να επιτελέσουν αρτιότερα το πολύτιμο έργο τους στην εκπαίδευση των φοιτητών.
Όλα πραγματοποιούνταν με προσωπικές πρωτοβουλίες, ατελείωτες ώρες συναντήσεων και διαβουλεύσεων, αλλά και πολλή προσωπική εργασία. Αμέτρητες ώρες δουλειάς: όχι μόνο πνευματικής, αλλά και χειρωνακτικής, που ξεκινούσε πρώτα ο ίδιος και ενέπνεε με την επιμονή και το ζήλο του τους συνεργάτες του, τους υφισταμένους του και τους φοιτητές του να συμμετέχουν. Έλεγε γελώντας ότι μπορεί να «αλλάξει» τρεις βάρδιες φοιτητών: οι φοιτητές εγκατέλειπαν κουρασμένοι το Ανατομείο και τους αντικαθιστούσαν άλλοι, ενώ εκείνος συνέχιζε να δουλεύει ασταμάτητα (υπάρχουν πολλοί σ΄ αυτή την αίθουσα που μπορούν αυτό να το βεβαιώσουν, εκτός από την ομιλούσα). Αυτή είναι η στόφα από την οποία γίνονται νομίζω οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το Ανατομείο άνθισε, οι εγκαταστάσεις του εκπαίδευαν και στήριζαν τους φοιτητές της Ιατρικής, τους οποίους πάντοτε αγαπούσε και από τους οποίους πάντοτε περιστοιχιζόταν, καθώς συνέχισε τον αγαπημένο του θεσμό των υποβοηθών στο Ανατομείο, θεσμό από τον οποίο και ο ίδιος ξεκίνησε.
Τότε περίπου αναδείχθηκε σε όλους, φοιτητές και συναδέλφους του, και άλλη μία ιδιότητά του: έγινε διάσημος για την καθαριότητα, την ευπρέπεια και την επιμέλεια των χώρων του Εργαστηρίου Ανατομίας υπό την Διεύθυνση (και την αυστηρή επίβλεψή) του, άλλη μια κληρονομιά την οποία προσπαθούμε και σήμερα να συνεχίσουμε.
Το 2005 ολοκληρώθηκαν τα κτίρια των Προκλινικών Εργαστηρίων της Ιατρικής Σχολής στη Δραγάνα, στις εγκαταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε σήμερα, στο σχεδιασμό και την ολοκλήρωση της κατασκευής των οποίων μετείχε καταλυτικά, για άλλη μια φορά, ο ίδιος προσωπικά.
Αυτό που στεκόμαστε τώρα είναι το τρίτο Ανατομείο, το οποίο έχτισε, κυριολεκτικά, εκ θεμελίων.
Μεταξύ των ακαδημαϊκών του υποχρεώσεων έβρισκε το χρόνο, το ψυχικό σθένος και τη γενναιοδωρία να μετέχει, να οργανώνει και να πραγματοποιεί πλήθος ανθρωπιστικών αποστολών με τους Γιατρούς του Κόσμου, στην Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία, την Αρμενία και τη Λευκορωσία, αποστολές τις οποίες εκθείασε ο ημερήσιος τύπος της εποχής.
Τελειομανής και απαιτητικός, πρώτα από τον εαυτό του και μετά από τους άλλους, υπήρξε στήριγμα - βράχος για τους ανθρώπους που ήταν δίπλα του, αλλά κέρδιζε το σεβασμό και την εκτίμηση και όσων στάθηκαν απέναντί του.
Ευφυής συνομιλητής και μαχητικός υπερασπιστής των ιδεών του, με πολυεπίπεδη σκέψη και ευρεία παιδεία σε θέματα πολιτικής, ιστορίας, κοινωνιολογίας, αλλά και φωτογραφίας, βοτανικής και μελισσοκομίας στα όρια του επαγγελματισμού.
Υπήρξε κοινωνικά και πολιτιστικά ενεργός πολίτης της Ελλάδας και της Θράκης, αρωγός και συνοδοιπόρος σε όλες τις διεκδικήσεις και όλα τα ορόσημα της Ιατρικής Σχολής του ΔΠΘ, υπήρξε φάρος και υπέρμαχος των ακαδημαϊκών διαδικασιών από τις οποίες ποτέ δεν παρέκκλινε, υπήρξε μέντορας και πρότυπο για τους συνεργάτες του, υπήρξε μεγάλος δάσκαλος για γενιές νέων γιατρών.
Ανήσυχο πνεύμα, καινοτόμο και διορατικό, δημιούργησε την πρώτη ιστοσελίδα του Τμήματος για το Ανατομείο το 1998 και ίδρυσε και οργάνωσε το πρώτο στην Ελλάδα Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Κλινική – Χειρουργική Ανατομία, το οποίο αγωνιζόμαστε να συνεχίσουμε με όλο το σεβασμό στην προσωπικότητα και τη μνήμη του.
Πολυγραφότατος από τα πρώτα χρόνια της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας συνέγραψε πολυάριθμες ιατρικές εργασίες, επέβλεψε μεγάλο αριθμό διδακτορικών διατριβών, συνέγραψε, μετέφρασε και επιμελήθηκε πολυάριθμα Ανατομικά συγγράμματα, τα οποία συνεχίζουν έως σήμερα να διανέμονται στους φοιτητές Ιατρικών Σχολών όλης της χώρας.
Το μεγαλύτερο μέρος των βιβλίων, που βρίσκονται στην Αίθουσα της Βιβλιοθήκης, η οποία σήμερα παίρνει το όνομά του, είναι η προσωπική του συλλογή.
Υπήρξε «πατέρας» μιας γενιάς Ανατόμων της Ελλάδας, που βυθίστηκε στο πένθος με την απώλειά του.
Έζησε στη Θράκη το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και αφιέρωσε όλη του τη δυναμικότητα και δραστηριότητα στην ακριτική Αλεξανδρούπολη και το «Ανατομείο του», στο οποίο επέστρεφε μέχρι τις ύστατες ώρες του και το οποίο νοσταλγούσε μέχρι την τελευταία του πνοή.
Ας είναι περήφανος για τη σημερινή μέρα.
Από εκεί που βρίσκεται νομίζω ότι χαμογελάει, γνωρίζοντας ότι δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ.